Dziś pyszna i tania tarta z porem. Z najprostszych możliwych składników.
Por to warzywo, które zmienia się nie do poznania pod wpływem masła i temperatuty. Na surowo ostry, pełen wigoru, po przesmażeniu na maśle (nie na innym tłuszczu!) okazuje się delikatny i zaskakująco słodki.
Dobre warzywa jesienne już się kończą – por jest zimowym ratunkiem na brak witamin. Ale przede wszystkim jest smaczny. Warto z niego korzystać.
Bardzo delikatny, aksamitny sernik z małą ilością cukru.
Lekko przyrumieniony wierzch, w środku kremowa, serowo-kokosowa, idealnie biała masa. Chrupki spód z płaków migdałowych, na górze warstwa lekkiego kremu o maślanej konsystencji, zrobionego z białej czekolady i mleczka kokosowego. Na nim – garść lekko podprażonych wiórków kokosowych. Wszystko to sprawia, że sernik jest równie elegancki, co smakowity.
Przy tym wszystkim prościutki w wykonaniu – trzeba tylko pamiętać, żeby piec go w niskiej temperaturze i pozwolić mu wystygnąć w piekarniku, a na pewno się uda.
Do pieczenia lekkich serników najlepsza jest forma z ceramicznym dnem i silikonowym bokiem – wystarczy tylko lekko posmarować spód masłem, ciasto wychodzi z formy gładkie, nienaruszone. Jeśli takiej nie mamy, można użyć zwykłej tortownicy, trzeba ją jednak wyłożyć papierem do pieczenia i lekko wysmarować masłem (zwłaszcza spód).
Jeżeli lubicie tak jak ja serowe tarty, ta jest idealna. Do tej pory moją ulubioną była tarta z kozim serem i pieczoną papryką, od teraz – również ta z bryndzą i miodem.
Ciasto jest to samo, ale nadzienie znacznie się różni. Bryndza, pomimo kremowej niewinnej konsystencji, ma bardzo zdecydowany, lekko ostry i słony smak. Dodatkowo podkręcony dodatkiem koziego twarożku.
Wartwa pachnącego rozmarynem miodu na wierzchu nie przesuwa jej bynajmniej w kierunku deserów – słodycz miodu uwypukla zdecydowaną wytrawnośc tarty, dobrze się łaczy ze słonym serem.
Jest bardzo dekoracyjna – bryndza na wierzchu lekko się przypieka, rozlany na złocistej skórce miód dodaje połysku i gładkości.
Dla odmiany, zamiast miodu, można na wierzchu ułożyć konfiturę z cebuli – będzie równie pysznie.
Domowe bezy nie są twarde, śnieżnobiałe albo we fluorescencyjnych kolorach, nie smakują jak słodka kreda.
Domowe bezy są kruche i łamliwe, beżowe, rozpływają się w ustach. Mają lśniący, gładki wierzch, czasem są lekko ciągnące w środku. Owszem, są słodkie, ale nienachalnie. Można ich zjeść bardzo, bardzo dużo.
Tajemnicą domowych bez jest minimalna ilość składników (tylko białka i cukier, ew. jakiś skromny dodatek, np. odrobina cynamonu) i długie suszenie w piekarniku. Jeżeli są dobrze wysuszone, można je przechowywać wiele tygodni (nawet miesięcy) w szczelnym pojemniku.
Łatwo się je robi, ale trzeba uważać – każdy piekarnik piecze trochę inaczej. Trzeba obserwować – jeżeli zbyt szybko się rumienią, należy zmniejszyć temperaturę. Należy też pamiętać, że małe bezy schną szybciej niż duże (wystarczy ok. 2 godzin).
Można je robić z mrożonych białek – ja mrożę je zawsze, kiedy zostają niezagospodarowane (np. po pieczeniu kruchego ciasta). Trzeba je tylko rozmrozić w lodówce.
Domowe bezy dzieci najchętniej jedzą bez dodatków, dorosłym proponuję podać je z owocami jagodowymi i kremem z bitej śmietany i mascarpone (na 4 osoby ubić 250 ml zimnej kremówki, potem dodawać po trochu 125 g mascarpone i trochę cukru, miksując razem).
W tym roku grzyby tylko bywają. Nie planuję żadnych grzybowych potraw – kiedy spotkam podgrzybki albo prawdziwki, po prostu je kupuję i coś potem wymyślam.
W związku z tym, że grzyby najlepsze są po krótkiej obróbce, stanowią idealną bazę do szybkich dań. Ponieważ dziś jakoś chłodno i czasu mało, proponuję nieskomplikowany, jesienny makaron. Aromatyczne podgrzybki mieszają się ze słodką upieczoną pietruszką, do tego lekko maślane uprażone laskowe orzechy. Same dary jesieni. A to wszystko na solidnym makaronie. Ma być pachnąco, ciepło i miło.